Ομάδα 4 Ικεσία

Ομάδα 3: Οι ψυχολόγοι

Χρύσης: Ο Χρύσης στους συγκεκριμένους στίχους φαίνεται να είναι απελπισμένος λόγω της απουσίας της κόρης του. Επίση,ς φαίνεται να ικετεύει τον Αγαμέμνονα με πολύτιμα δώρα, ώστε να την αποκτήσει. Κάτι άλλο είναι πως νιώθει ταπεινωμένος και ταυτόχρονα μειωμένος, διότι του φέρονται με ασέβεια, ενώ γνωρίζουν πως είναι ένας σπουδαίος άνθρωπος.

Αγαμέμνων: Ο Αγαμέμνονας φαίνεται ασεβής από τον τρόπο που φέρεται στον γέροντα Χρύση, δηλαδή που δεν δέχεται όλα αυτά που του προσφέρει και εκτός από αυτό τον διώχνει λέγοντας του <<Γέροντα μην ξανά πατήσουν τα πόδια σου αυτή τη  γη>>. Επίσης, δείχνει σκληρότητα απέναντί του και επιθετικότητα. Τέλος, είναι αχάριστος, διότι ο Χρύσης τον επισκέφτηκε όχι εκδικητικά αλλά με ευπρέπεια και σεβασμό και εκείνος με την πρώτη τον απέρριψε.

Απόλλωνας: Αρχικά ακούει την προσευχή του γέροντα. Στη συνέχεια τον βλέπουμε οργισμένο, καθώς κατεβαίνει το βουνό του Ολύμπου. Έπειτα, δέχεται αυτά που του είπε ο Χρύσης και είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει τον Αγαμέμνονα μαζί με τον στρατό του, τους Αχαιούς. Προτείνει όμως να σκοτώσει πρώτα τα μουλάρια και τα γοργά σκυλιά με τα βέλη του και μετά να κάνει επίθεση. Κρίνοντάς τον με όλα αυτά βλέπουμε έναν θεό ο οποίος είναι πρόθυμος να βοηθήσει ένα σεβάσμιο και αξιοπρεπή άνθρωπο. Φυσικά έχουμε έκδηλο ανθρωπομορφισμό.

Αχαιοί: Οι Αχαιοί φαίνονται θετικοί προς την απόφαση να πάρει ο Χρύσης πίσω την κόρη του. Επίσης,  νιώθουν λυπημένοι που την πήραν και μετανιωμένοι. Τέλος, από την αρχή φαίνονταν να είναι με το μέρος, του ιερέα-πατέρα Χρύση.

ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ (ΦΟΙΒΟΣ) . . . ΚΑΙ ΤΟΥ ΙΕΡΕΑ-ΠΑΤΕΡΑ ΧΡΥΣΗ!

Ομάδα 2: Οι φιλόλογοι

                                                       Α’ Κείμενο

Προοίμιο – Επίκληση Μούσας

Ψάλλε, θεά, τον τρομερόν θυμόν του Αχιλλέως,

πώς έγινε στους Αχαιούς αρχή πολλών δακρύων·

που ανδράγαθες ροβόλησε πολλές ψυχές στον Άδη

ηρώων, κι έδωκεν αυτούς αρπάγματα των σκύλων

5. και των ορνέων— και η βουλή γενόνταν του Κρονίδη, 3

απ' ότ' εφιλονίκησαν κι εχωριστήκαν πρώτα

ο Ατρείδης, άρχων των ανδρών, και ο θείος Αχιλλέας. 4

Και απ' τους θεούς ποιος άναψε την έχθραν μεταξύ τους;

Ο Απόλλων, όπου οργίσθηκε του Ατρείδη βασιλέως

10. κι έφερε λώβαν στον στρατόν που εθέριζε τα πλήθη,

ότι του εκαταφρόνεσε τον Χρύσην ιερέα.

Ο Χρύσης στο στρατόπεδο των Αχαιών

Στων Αχαιών τα γρήγορα καράβια τούτος ήλθε,

με λύτρα πλουσιοπάροχα την κόρη του να λύσει·

στο χρυσό σκήπτρο τυλικτό του Φοίβου το στεφάνι[11] 

15. εκράτει, και τους Αχαιούς παρακαλούσεν όλους,

μα από όλους πιο πολύ τους δυο τους γιους του Ατρέα:[12] 

Το αίτημα του Χρύση

«Ω γενναιόκαρδοι Αχαιοί, ω βασιλείς Ατρείδες,

του Ολύμπου ας κάμουν οι θεοί, την πόλιν του Πριάμου

αφού πορθήσετ' ευτυχείς να πάτε στην πατρίδα·

20. αλλ' αποδώσετε σ' εμέ την ποθητήν μου κόρην,

δεχθείτε αυτά τα λύτρα της[T3] , αν τον υιόν του Δία 5

τον μακροβόλον τοξευτήν Απόλλωνα ευλαβείσθε».[14] 

Η άρνηση του Αγαμέμνονα

Όλοι αλαλάξαν οι Αχαιοί[15] , κι είπαν τον ιερέα

να σεβασθούν και τα λαμπρά λύτρα δεκτά να γίνουν·

25. μόνος ο Αγαμέμνονας δεν το 'στεργεν ο Ατρείδης,

αλλά κακά τον έδιωχνε και βαρύν λόγον είπε:

«Μη σ' απαντήσω, γέροντα, σιμά στα κοίλα πλοία

ή τώρα εδώ ν’ αργοπορείς ή πάλιν να γυρίσεις,

και μη θαρρεύεις στου θεού το σκήπτρο και το στέμμα.

30. Αυτήν δεν θ' απολύσω εγώ· το γήρας θα την έβρει

στο Άργος μες στο σπίτι μου μακράν απ' την πατρίδα

να υφαίνει αυτού και σύντροφον της κλίνης να την έχω.

Μη μ' ερεθίζεις, σύρ' ευθύς, αν θέλεις να μην πάθεις».

Τον λόγον του εφοβήθηκε και υπάκουσεν ο γέρος·

35. την άκραν πήρε σιωπηλός της ηχερής θαλάσσης 6

και όταν ευρέθη ανάμερα, τον γόνον της ωραίας

Λητούς, μέγαν Απόλλωνα, θερμά παρακαλούσε:

Η προσευχή του Χρύση

«Άκουσέ με, αργυρότοξε, της Χρύσης και της θείας

Κίλλας προστάτη, κύριε στην Τένεδο, Σμινθέα, 7

40. εάν σου έκτισα ναόν να χαίρεται η καρδιά σου,

εάν ποτέ σου έκαψα μεριά καλοθρεμμένα

ταύρων κι ερίφων, τούτον μου τον πόθον τελείωσέ μου·

τα βέλη σου στους Δαναούς τα δάκρυά μου ας πλερώσουν».

Ο Απόλλωνας στέλνει λοιμό στο αχαϊκό στρατόπεδο

 Ευχήθη και ως τον ακούσεν ο Φοίβος ο Απόλλων,

45. κατέβη από τες κορυφές του Ολύμπου θυμωμένος, 8

με τόξον και μ' ολόκλειστην φαρέτραν εις τους ώμους. 9

Εβρόντησαν επάνω του τα βέλη ως εκινήθη

ο χολωμένος και όμοιαζε την νύκτα, ως προχωρούσε.

Των πλοίων κάθισε αντίκρυ και απόλυσε το βέλος

50. και αχός εβγήκε τρομερός απ' τ' ασημένιο τόξο·

και αφού τους σκύλους έπληξε και τα μουλάρια πρώτα,

εις τους ανθρώπους έριχνε τα πικροφόρ' ακόντια 10

αδιάκοπα· και των νεκρών παντού πυρές εκαίαν[16] .

---

 [11]Οπτική εικόνα. Εικόνα που περνάει απ’ τα μάτια μας. Βλέπουμε το Χρύση με το τυλιχτό στεφάνι του.

 [12]Τριτοπρόσωπη αφήγηση. Ο ποιητής αφηγείται ο ίδιος σε τρίτο πρόσωπο.

 [T3]Πρωτοπρόσωπη αφήγηση, όταν οι ήρωες  του ποιητή μιλάνε σε πρώτο πρόσωπο. Στο σημείο αυτό μιλά ο Χρύσης σε πρώτο πρόσωπο.

 [14]Προικονομία, γιατί ο ποιητής  προετοιμάζει  τους ακροατές για όσα θα ακολουθήσουν. Ο Απόλλωνας θα εκδικηθεί τους Δαναούς.

 [15]Ηχητική εικόνα. Εικόνα που ερεθίζει την ακοή μας. Οι Αχαιοί φωνάζουν για να δείξουν ότι συμφωνούν με το Χρύση.

 [16]Αναχρονισμός. Η μεταφορά πολιτισμικών στοιχείων μιας εποχής σε άλλη. Την εποχή του τρωικού πολέμου απλά έθαβαν τους νεκρούς. Δεν τους έκαιγαν. Ο Όμηρος χρησιμοποιεί ένα στοιχείο της δικής του εποχής, αναφερόμενος σε μία άλλη.

Σενάριο διδασκαλίας: Προοίμιο-Η Προσευχή του Χρύση, Εργασίες μαθητών Β2, Ομάδα 1: Φιλόλογοι-Καρτουνίστες

http://www.storyboardthat.com/userboards/emmdiak/%ce%b1%ce%b3%ce%b1%ce%bc%ce%ad%ce%bc%ce%bd%cf%89%ce%bd-%cf%87%cf%81%cf%8d%cf%83%ce%b7%cf%82